Przy okrągłym stole – Julian Tuwim – Analiza i interpretacja

#Julian Tuwim urodził się 13 września 1894 roku w Łodzi, zaś zmarł 27 grudnia 1953 roku w Zakopanem. Był wybitnym polskim poetą dwudziestolecia międzywojennego, autorem skeczów i tekstów piosenek. Używał ponad czterdziestu pseudonimów, z których najbardziej znane to: Jan Wim, Pikador, Dr Jodocus, Alcybiades Kminek oraz Julian Rozbij Tuwicki.
W czasie dzieciństwa mieszkał w Łodzi na ulicy Widzewskiej 44. Uczęszczał do Męskiego Gimnazjum Rządowego. Początkowo nie był zbyt pilnym uczniem i jego wyniki mogły rozczarowywać. Szczególną niechęcią darzył matematykę, przez którą musiał powtarzać szóstą klasę. Początek jego kariery był związany z twórczością Leopolda Staffa, gdyż Julian Tuwim przekładał jego wiersze na język esperanto.
Pierwszy samodzielny debiut pisarza miał miejsce w roku 1911, gdy w „Kurierze Warszawskim” ukazał się jego wiersz pod tytułem „Prośba”. Utwór ten podpisał inicjałami swojej przyszłej żony Stefanii Marchwiówny.
Po zakończonej edukacji podstawowej postanowił kontynuować zdobywanie wiedzy na Uniwersytecie Warszawski. Rozpoczął pierwszy rok na polonistyce oraz prawie, lecz porzucił studia po pierwszym semestrze.
Julian Tuwim to współzałożyciel grupy artystyczne Skamander, do której należało wielu wybitnych twórców: Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński, Jarosław Iwaszkiewicz oraz Jan Lechoń.
W roku 1939 udał się na emigrację do Francji. Wraz z przyjaciółmi uwielbiał spędzać czas w przytulnych paryskich kawiarenkach. Szczególnie upodobał sobie jedną Cafe de la Regence. Po kapitulacji Francji, z racji swojego żydowskiego pochodzenia, czuł się zagrożony. Wraz z Janem Lechoniem udał się zatem poprzez Hiszpanię do Brazylii, do Rio de Janeiro. Po upływie krótkiego czasu dołączył do nich także Kazimierz Wierzyński i wspólnie postanowili przedostać się do Ameryki. Osiedlili się w Nowym Jorku, gdzie mieszkali przez prawie pięć lat. Z racji swojego pochodzenie w trakcie II wojny światowej Niemcy umieścili wszystkie utwory Juliana Tuwima na liście zakazanych i przeznaczonych do zniszczenia.
Do Polski wrócił po zakończeniu II wojny światowej i osiadł w Aninie. Adoptowali córkę Ewę, która w 2006 roku stworzyła fundację wspierającą niepełnosprawną i śmiertelnie chorą młodzież.
Julian Tuwim zmarł na atak serca w Zakopanem. Spoczął w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.

##Wiersz „przy okrągłym stole” jest przykładem liryki miłosnej i został zadedykowany ukochanej żonie pisarza, Stefanii. Wielkim sentymentem darzyła ten utwór Ewa Demarczyk, która wykorzystała go jako bazę do swojej piosenki pod tytułem „Tomaszów”.
Wiersz ten jest świadectwem głębokiego uczucia Juliana do małżonki, która z wielką ofiarnością wspierała go mimo problemów finansowych oraz problemów psychicznych Tuwima.
W wierszu podmiot liryczny pokazuje swoją obecność, co pokazują wyrażenia: „wyjechałem”, „śpiewam”. Wiersz ma bardzo regularną budowę, złożony jest z ośmiu strof, z których każda składa się z czterech wersów. Napisany jest dziewięciozgłoskowcem, średniówka występuje po piątej sylabie. W utworze występują rymy żeńskie. Niezwykle bogata jest także warstwa stylistyczna utworu. Znajdziemy w niej między innymi:
– apostrofy „a ty mi nic nie odpowiadasz”
– epitety „zmierzchem złotym”, „zielone winogrona”
– metafory „jeszcze ci wciąż spojrzeniem śpiewam”
– porównania „siedzimy martwo jak zaklęci”
– personifikacje „pokój martwy”
– pytania retoryczne „Kto odczaruje nas?”, „Kto wyrwie z nieubłaganej niepamięci?”
– wyliczenia „błogosławiłem, przeklinałem”
Wiersz jest swego rodzaju nawiązaniem do wspaniałych wspólnych chwil, które Julian Tuwim spędził ze swoją przyszłą żoną w młodych latach. Stefania pochodziła z Tomaszowa Mazowieckiego i właśnie tam pisarz przyjeżdżał, gdy starał się o jej rękę. Wyraźnie widać, że czas, który wówczas spędzili wydawał mu się błogi, pełen spokoju, a jednocześnie bardzo szczęśliwy.
W utworze poeta wspomina biały dom, który teraz jest już zamieszkany przez innych ludzi. Stoją tam obce meble, rzeczy, które przynieśli ze sobą nowi właściciele. Poeta pragnie dokończyć rozmowę ze swoją ukochaną, która została przerwana, skończyła się w smutnym nastroju. Wydarzenia te miały miejsce przed II wojną światową i poeta martwi się, czy kiedykolwiek tak spokojne chwile jeszcze powrócą.

###Wydaje mi się, że w tym wierszu pokazana jest także niepewność przed dalszym życiem, gdy Julian Tuwim zdał sobie sprawę, że wojna jest już przesądzona. Świadczy o tym chociażby wymienienie tytułu pieśni Szuberta „Du holde kunst!” i wielka rozpacz poety, że musi uciekać, opuścić swoją ukochaną ojczyznę. To właśnie to uczucie moim zdaniem wybrzmiewa najmocniej. Rozpacz, że Julian Tuwim zmuszony był uciekać od miejsc, które zna, nie mogąc nawet się pożegnać.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!