Przyjaciele – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

O autorzeAutorem wiersza „Przyjaciele” jest Adam Mickiewicz, który urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka, a zmarł 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu. Był synem Mikołaja Mickiewicza herbu Poraj i Barbary z domu Majewskiej. To jeden z największych polskich poetów. Był także publicystą, wykładowcą i wizjonerem. Okres jego działalności przypada na epokę romantyzmu. Był współzałożycielem polskiego tajnego stowarzyszenia studentów i absolwentów Uniwersytetu Wileńskiego zwanego Towarzystwem Filomatów.
Jest on autorem wielu poematów epickich, dramatów, liryki oraz publicystyki. Adam Mickiewicz uznawany jest za jednego z polskich wieszczów narodowych. Był inspiracja dla malarzy, grafików i kompozytorów.
Przykłady jego dzieł: „Ballady i romanse”, „Dziady cz. II”, „Dziady cz. III”, „Dziady cz. IV”. „Konrad Wallenrod”, „Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie”, „Sonety krymskie”, „Reduta Ordona”, „Oda do młodości”.Geneza utworu
Adam Mickiewicz chętnie pisał bajki. Napięta sytuacja pod zaborami oraz powstanie listopadowe skłoniło Mickiewicza, aby swoją ojczyznę bronić. Pisaniem niósł swoim rodakom radość i pocieszenie, a także nadzieję na niepodległość. Swoje bajki wieszcz wzorował na twórczości Ezopa. Zachwycał się pięknem ojczystej ziemi i jej folklorem: gwarą, zwyczajami i twórczością ludową, tańcami, muzyką, instrumentami, do czego chętnie nawiązywał w bajkach i innych utworach.W bajcie „Przyjaciele” ludzkie postawy nie są przedstawione z wykorzystaniem alegorii zwierzęcych.
Analiza 
Bajka „Przyjaciele” to trzynastozgłoskowy wiersz o nieregularnej budowie. Ma on z cztery strofy, a każda z nich ma o jeden wers mniej niż poprzednia: I strofa – 9 wersów, II strofa – 8 wersów, III strofa – 7 wersów, IV strofa – 6 wersów.W wierszu są zastosowane różne rymy:
a) parzysty (aabb) zwany sąsiadującym – występuje na początku I, II, III strofy oraz na końcu I, III i IV strofy;

b) okalający (abba) – występuje w II, III i IV strofie;c) przeplatany, zwany krzyżowym (abab) – występuje w I strofie.Liczba sylab w wersach nie jest taka sama.
W wierszu występują prosta stylistyka i prosty język. Podmiot liryczny występuje w roli gawędziarza, który przedstawia wydarzenia w sposób ironiczny, prześmiewczy, a zarazem żywiołowy, podniesionym głosem.
Bajka nie opisuje szczegółowo cech i osobowości bohaterów, a jedynie zwrócona uwagę na ich postawę.
Przykładowe środki stylistyczne występujące w utworze: 
a) personifikacja; b) epitety; c) porównania („nuż po pniu skakać jak dzięciołek”; „maca: jak trup leży”);d) pytanie retoryczne („Ale co on tak długo tam nad tobą sapał, / Jak gdyby coś miał powiadać na ucho?“);e) wykrzyknienie („Kumie!; Było z Tobą krucho!”)’f) antropomorfizacja.W wierszu możemy spotkać również mowę niezależną.
Interpretacja”Przyjaciele” to historia o szczególnych relacjach pomiędzy dwoma przyjaciółmi – Mieszkiem i Leszkiem. Mężczyźni uznawani są za wzór przyjaźni. Są nierozłączni, wszystkim się dzielą po równo i sprawiedliwie, a także wszystko wykonują wspólnie.
Pewnego razu rozmawiali, spacerując po lesie, aż nagle usłyszeli donośny ryk i ujrzeli niedźwiedzia.
Leszek, nie czekając ani chwili, szybko i zwinnie wdrapał się na wierzchołek drzewa. Mieszek nie potrafił wspinać się po drzewach. Stojąc przy pniu dęba, prosił przyjaciela o udzielenie pomocy. Ten, siedząc nie wierzchołku drzewa, nie miał zamiaru spełnić prośby przyjaciela. Blady ze strachu Mieszek, zobaczywszy niedźwiedzia zbliżającego się w jego stronę, padł pod dębem. Obwąchany dokładnie przez niedźwiedzia został uznany przez zwierzę za nieboszczyka. Niedźwiedź wzgardził takim jedzeniem i udał się do lasu. Leszek, nie widząc już zagrożenia, zszedł z drzewa. Był zadowolony, że miś nie zrobił krzywdy pozostawionemu na dole przyjacielowi. Zaciekawiony Leszek dopytywał Mieszka, dlaczego niedźwiedź tak dużo czasu przy nim był. Ten mu odpowiedział, że miś zdradził mu do ucha przysłowie niedźwiedzie: „prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie”.
„Przyjaciele” to bajka z morałem, który pokazuje istotę prawdziwej przyjaźni. Pokazuje sytuację, w której przyjaźń wystawiona jest na próbę i podlega weryfikacji, a słowa należy zamienić w działanie, aby udowodnić, że jest się czyimś prawdziwym przyjacielem.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!