Przypowieść – Krzysztof Kamil Baczyński – Analiza i interpretacja

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się w Warszawie 22 stycznia 1921 roku a zmarł 4 sierpnia 1944 roku. Nosił różne pseudonimy m.in. Jan Bugaj, Piotr Smugasz czy Krzyś. Był polskim poetą, podchorążym Armii Krajowej, piszącym podczas drugiej wojny światowej. Wielce utalentowany, którego poezję cenili koledzy i krytycy. Podczas krótkiego życia napisał cztery tomiki poezji; ,,Zamknięty echem” ,,Dwie miłości” ,,Wiersze wybrane” ,,Arkusz poetycki Nr 1”oraz zamieszczał swoje utwory w pismach konspiracyjnych. Zginał podczas Powstania Warszawskiego. Należał do batalionu ,,Parasol” Armii Krajowej. Silny wpływ doświadczeń wojennych widać w jego poezji. Jest tam wiele wątków katastroficznych oraz zwątpienie, co do szlachetności w gatunku ludzkiego. Jest tam również wiele smutku dotyczącego zagłady istniejącego świata. Bólu, że oto odchodzi wszystko, co znane, co zostało z taką precyzją i wyczuciem piękna stworzone. Odczuwał również potrzebę oczyszczenia z czarnych myśli i grozy. Poprzez słowo chciał uporać się z ogromem uczuć, które targały jego duszą. Jakby dla równowagi pisał również wiersze przepełnione pięknymi strofami o miłości i nadziei.
Wiersz pt.,, Przypowieść” nawiązuje do historii powstania świata według Księgi Rodzaju. Opisuje Boga stwarzającego świat i człowieka.(,, Pan Bóg uśmiechnął się i wtedy powstała ziemia…”)
Piękna, żyzna niczym,, złote jabłko. Nastrój tej części wiersza jest podniosły. Paleta barw bogata. Rozlana szerokim strumieniem po strofach. Niczym na obrazach malarzy Impresjonizmu pełno tam światła i koloru (.,, Światło przenika do ziemi… Powietrze od lasów czarne…Fale się barwią na kolor dojrzałej jagody…”) Doskonały świat stworzony przez dobrego Stwórcę. Jest w nim miejsce dla wszelkiego stworzenia; tego niewidzialnego i tego okazałego w swej postaci. Jest miejsce dla wszelkich ziół, drzew, krzewów i kwiatów. Cały świat jest w równowadze. Jedno przenika w drugie. Śmierć rodzi kolejne istnienie lub pomaga w jego utrzymaniu. Idylliczny obraz świata. Raj. I nagle pojawia się człowiek. Cały w sprzecznościach. Z ognia i wody. Z czarnym sumieniem. Mały i gnuśny widzący zaledwie czubek własnego nosa.(,,…z chmur i nieba ulany – człowiek ciemny i mały…”)
Nastrój wiersza ulega gwałtownej przemianie. Czujemy potęgowanie napięcia z każdą przeczytaną strofą. Instynktownie wiemy, że wraz z pojawieniem się istoty ludzkiej świat na zawsze zmieni oblicze. Baczyński tak widział wojnę. Jako niszczycielską siłę, która potrafi zniszczyć, zgnieść wszystko, co spotka na swojej drodze. Niczym gigantyczny walec powoli toczący się przez świat. Bezrozumny, bezduszny, bezmyślny. Wojna jest taka. Niesie tylko cierpienie, ból, zgliszcza i śmierć.
Jest porażką i tragedią ludzkości. I ostrzeżeniem, które, z biegiem lat, niestety traci na wartości.
Wiersz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego pomimo upływu czasu nadal posiada silną wymowę. Świat bezustannie nękają wojny, równające z ziemią zdobycze cywilizacji. I nie ma tu żadnego znaczenia, że mają one mniejszy zasięg. Nadal niosą ze sobą śmierć, ból i zgliszcza.
A czy my, ludzie jesteśmy teraz inni? Czy zmieniliśmy się od czasów tego (,, …człowieka ciemnego i małego…”)? Z przykrością stwierdzam, że nic a nic. Zadufani w sobie, mieniący się królami świata, panoszący się na świecie niczym zaraza. Jesteśmy jak pasożyty na drzewie Ziemia. Nie dbamy o nie. Eksploatujemy bez granic, bezmyślnie patrzymy w przyszłość. Nie obchodzi nas, co będzie potem. Nie obchodzi nas nawet przyszłość naszych dzieci, nie wspominając już o gatunku.
Wiersz,, Przypowieść” Baczyński pisał podczas wojny. W czasie tragicznym dla świata i ludzkości. A ja mam wrażenie, że napisał go wczoraj. Bo czas wojny nadal trwa. Tylko, teraz to ludzkość prowadzi wojnę z …Ziemią. Niekończącą się wojnę. Każdego dnia bardziej bestialską. Walczymy z własną matką, czyli właściwie walczymy z sami ze sobą. Przeciw sobie. Przeciw życiu.
Przesłanie wiersza jest jasne i aktualne do dziś. Wojna jest złem! To prosta droga donikąd.
Więc pytanie, choć zdania nie zaczynamy, od więc. Kiedy się opamiętamy? Czy zdążymy przed…

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!