Przypowieść o maku – Czesław Miłosz – Analiza i interpretacja

Kilka słów o autorze

Czesław Miłosz urodził się 30 czerwca 1911 roku w Szetejniach, a zmarł 14 sierpnia 2004 roku w Krakowie. Był wybitnym polskim poetą, a także eseistą, tłumaczem, prozaikiem, historykiem literatury oraz dyplomatą. Jego twórczość była przetłumaczona na około 44 języki. W 1980 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
Jest pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce. Ta znajduje się w podziemiach bazyliki św. Michała Archanioła i św. Stanisława Biskupa w Krakowie. Wiele szkół w Polsce nosi imię Czesława Miłosza. Jego twórczość jest omawiana powszechnie na lekcjach języka polskiego.

Analiza i interpretacja utworu

Ten tekst traktuje o dziele autora pod tytułem „Przypowieść o maku”. Opowiada ono o ogromie wszechświata oraz o tym jaka jest w nim rola człowieka.

Pierwsza strofa utworu brzmi następująco:
„Na ziarn­ku maku stoi mały dom,
Pie­ski szcze­ka­ją na księ­życ ma­ko­wy
I ni­g­dy jesz­cze tym ma­ko­wym psom,
Że jest świat więk­szy, nie przy­szło do gło­wy”.
Przeanalizujmy zatem jej treść. Zwrotka wprowadza czytelnika w makową rzeczywistość. Jest to magiczny świat, w którym możemy się znaleźć dzięki mocy wyobraźni, podczas przyswajania tekstu Czesława Miłosza. Zauważmy, że dom umieszczony jest na ziarenku maku. Owy budynek kojarzy nam się z solidnością i wielkością, a fragment rośliny z czymś bardzo drobnym. Tutaj natomiast, nawet tak mała część rośliny jest ważnym elementem rzeczywistości, bo utrzymuje na sobie domostwo. W dalszej części strofy dowiadujemy się o makowych pieskach. Zwierzęta te są często wybierane przez rodziny. Są bowiem wierne i kochające. Nie ma więc co się dziwić, że w świecie przedstawionym również się pojawiają. Szczekają na księżyc jak ich ziemskie odpowiedniki z tym, że warto zaznaczyć, że satelita też jest makowy jak wszystko wokół. Na końcu fragmentu przypowieści dowiadujemy się, że przedstawiony świat jest o wiele większy niż wydaje się psom i nam czytelnikom.
Kolejna strofa brzmi następująco:
„Zie­mia to ziarn­ko – na­praw­dę nie wię­cej,
A inne ziarn­ka – pla­ne­ty i gwiaz­dy.
A choć ich bę­dzie chy­ba sto ty­się­cy,
Do­mek z ogro­dem może stać na każ­dej”.
Tutaj artysta nazywa Ziemię jedyn