Radość pisania – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja

Kilka słów o autorce
Wisława Szymborska, właściwie Maria Wisława Anna Szymborska-Włodek urodziła się 2 lipca 1923 roku na Prowencie, (obecnie część Kórnika – miasta w województwie wielkopolskim) a zmarła 1 lutego 2012 roku w Krakowie.
Wisława Szymborska otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1996 roku.
Analiza i interpretacja utworu
Dzieło pod tytułem „Radość pisania” odnosi się do twórczości poetyckiej. Pisząc, autor ma nieograniczone możliwości tworzenia własnych dzieł. Może decydować o wszystkim od początku do końca i wpływa jako jedyny na światy przedstawione w swoich utworach.
Wiersz rozpoczyna strofa:
„Do­kąd bie­gnie ta na­pi­sa­na sar­na przez na­pi­sa­ny las?
Czy z na­pi­sa­nej wody pić,
któ­ra jej pysz­czek od­bi­je jak kal­ka?
Dla­cze­go łeb pod­no­si, czy coś sły­szy?
Na po­ży­czo­nych z praw­dy czte­rech nóż­kach wspar­ta
spod mo­ich pal­ców uchem strzy­że.
Ci­sza – ten wy­raz tez sze­le­ści po pa­pie­rze i roz­gar­nia
spo­wo­do­wa­ne slo­wem „las” ga­łę­zie.”.
– Pierwsza zwrotka przedstawia leśną rzeczywistość. Podmiotem lirycznym możemy nazwać samą artystkę. Stworzyła ona sarnę, która dzięki jej spisanym słowom biegnie przez las. Kobieta mierzy się w tym fragmencie z dylematem. Mianowicie zadaje sobie pytanie: „Gdzie udaje się zwierzę?”. Być może podąża, aby ugasić pragnienie dzięki napisanej wodzie. Tego jednak nie jesteśmy pewni. Poetka wspomina też, że dzięki jej słowom sarna może ruszać uszami, a gałęzie lasu z kolei poruszać się na wietrze.
Druga zwrotka brzmi następująco:
„Nad bia­łą kart­ką cza­ją się do sko­ku
li­te­ry, któ­re mogą uło­żyć się źle,
zda­nia osa­cza­ją­ce,
przed któ­ry­mi nie bę­dzie ra­tun­ku.”.
– Ta część ukazuje w metaforyczny sposób to, jak wygląda proces decyzyjny poetki. W każdym momencie jest w stanie zmienić bieg akcji przedstawionej w utworze.
– Sarna może znajdować się na spokojnej polanie, ale może też być zaatakowana przez inne, groźniejsze zwierzęta, bądź myśliwych. Wtedy już jako czytelnicy odczuwalibyśmy nastrój grozy i smutku, nie spokoju czy radości. Wszystko jest w rękach autorki. To ona ostatecznie ma wpływ na losy ukazane w wierszu i na odczucia osób przyswajających utwór.
Zacytujmy trzecią strofę:
„Jest w kro­pli atra­men­tu spo­ry za­pas
my­śli­wych z przy­mru­żo­nym okiem,
go­to­wych zbiec po stro­mym pió­rze w dół,
oto­czyc sar­nę, zło­żyć się do strza­łu.”.
– W cytowanym fragmencie poetka mówi o wcześniej wspomnianych w analizie myśliwych. W atramencie, którym pisze kobieta kryją się zarówno litery, które zostaną ułożone w pogodną treść