Rozmowa – Danuta Wawiłow – Analiza i interpretacja

Danuta Wawiłow była niesamowitą pisarką. Urodziła się czternastego kwietnia 1942 w Koźmodiemiansku, a zmarła dwudziestego dziewiątego maja 1999 roku w Warszawie. Była z zawodu poetką, prozaiczką, tłumaczką, autorką literatury dziecięcej i słuchowisk radiowych. W 1961 roku zadebiutowała w dwutygodniku noszącym tytuł „Współczesność”. Pierwszy tomik wierszy dla dzieci nosił tytuł ,,Rupaki”. Wydała go w 1977. Po urodzeniu córki Natalii, zaczęła pisać również wiersze dla najmłodszych. Miała dwoje dzieci: córkę Natalię Usenko (poetka, tłumaczka) i syna Kostka (muzyk i pisarz, grał w zespole Super Girl & Romantic Boys). To oni byli adresatami jej wierszy i pierwszymi czytelnikami. Pisała też książki dla dzieci ze swoim mężem – Olegiem Usenką. Kilka przykładów ich wspólnie napisanych baśni poetyckich: ,,Bajka o królewiczu”, ,,Baśń o kalejdoskopach i babie”, ,,O stu królach Lulach”. Z córką Natalią również napisała humorystyczną opowieść, która nosi tytuł ,,Wierzbowa 13”. Danuta Wawiłow została laureatką wielu prestiżowych nagród literackich. Jest też autorką krótkich utworów prozatorskich dla dzieci. Jej książki znalazły się w programie nauczania w klasach 1-3 szkoły podstawowej oraz w lekturach szkolnych, weszły również do kanonu literatury dziecięcej. Przez najróżniejsze wydawnictwa te opowiadania oraz wiersze są nieprzerwanie wznawiane w różnych kompilacjach.
1992-1996 – były to lata, w których prowadziła Klub Ludzi Artystycznie Niewyżytych (w skrócie: KLAN).
Przez ostatnie lata swojego życia zmagała się z guzem mózgu. Napomknęła o swojej chorobie w jednym z ostatnich felietonów, który udało jej się jeszcze napisać.
Została pochowana na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.
Kilka przykładów jej niezwykłej twórczości:
– 1977 – Rupaki,
– 1978 – Strasznie ważna rzecz,
– 1982 – Bajka o stu królach Lulach,
– 1985 – Wędrówka,
– 1987 – Wiersze dla niegrzecznych dzieci,
– 1991 – Dzieci w lesie,
– 1977 – Czupiradło,
– 1979 – Nic się nie stało,
– 1979 – Chcę mieć przyjaciela,
– 1980 – Ten dziwny Eryk,
– 1984 – Gorąca skorupa,
– 1996 – Wierzbowa 13.
Głównym tematem wiersza jest kontakt człowieka z naturą. Podmiot liryczny pragnie zrozumieć ,,mowę” przyrody. Chce żyć w harmonii z naturą. Twierdzi: ,, lubię słuchać, jak mówi pole”. Ta osoba kocha naturę. Próbuje zrozumieć jej język, ale ostatecznie jej się to nie udaje. Osoba mówiąca w wierszu jest inteligentna. Wie, że aby zrealizować to pragnienie, trzeba się wsłuchać w rytm przyrody, próbować zrozumieć jej język, słuchać tego, co ma nam do powiedzenia. Przede wszystkim trzeba usłyszeć głos przyrody, a potem pilnować, by wiatr odzywał się w leszczynie, szumiał w polu, bo to świadczy o tym, że rośliny są, żyją, a nie zostały zniszczone po to, by na przykład wybudować zakład przemysłowy. Poetka zwraca uwagę czytelnika na piękno przyrody i jej potrzeby. Pokazuje także, że do porozumienia wcale nie są potrzebne słowa, wymiana zdań. Próbuje przekonać, iż na pewno wystarczy zainteresowanie, troska, zrozumienie.
Budowa wiersza:
wiersz jest złożony z dwóch strof. Każda liczy po sześć wersów, wersy te są dziewięciosylabowe. Poetka zastosowała rymy parzyste. Przykładami mogą być: pole – kąkole, polsku – kąkolsku.
Zgadzam się z autorką wiersza, iż aby zrozumieć naturę potrzebna jest uwaga, skupienie. Trzeba się wsłuchać, w to co szumi przyroda, a na pewno zrozumiemy co chce nam ona przekazać. Przyroda jest piękna. Jeśli człowiek dba o nią i szanuje to ona odwdzięczy mu się tym samym. Jeśli coś kochamy to zawsze znajdziemy jakiś sposób, by się z tym czymś lub kimś porozumieć.
Podsumowując:
ktoś, kto kocha świat i naturę zrozumie lub przynajmniej będzie próbował zrozumieć to co ona mówi. Spróbuje zrozumieć jej język. Oczywiście jest to inny język niż na przykład: angielski, niemiecki czy francuski, ale na tym polega jego piękno i wyjątkowość. Sprawia, iż ludzie chcą go poznać, zrozumieć co oznacza szum trawy, co mówią zwierzęta, co szepcze wiatr, co śpiewa ptak. Te odgłosy są inne niż wszystkie, które rozumiemy. Na tym polega piękno języka przyrody.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!