Sonety do Laury (wybór) – Francesco Petrarca – Analiza i interpretacja

MOTYW MIŁOŚCI W LITERATURZEMiłość niejedno ma imię. Naturalną potrzeba człowieka jest kochać i być kochanym. Motyw sercowych uniesień jest obecny w literaturze od zarania dziejów i zajmuje w niej iście królewskie miejsce. Stawiano sobie pytania: czy możliwa jest miłość idealna? Czy miłość jest siłą budującą, czy raczej niszczącą? Czy dzięki miłości stajemy się lepsi? Jaki wyłania się z wersetów obraz adresata miłosnych westchnień – bliski prawdzie czy ubarwiony? Odpowiedzi poszukamy w słynnych „Sonetach do Laury” Francesco Petrarki.O AUTORZEÓw młodzieniec – słynny dziś Petrarca – pochodził z Florencji, ale jego rodzina z powodów politycznych musiała przenieść się do Awinionu. Pierwsze literackie kroki już poczynił. Uważany był za utalentowanego twórcę, wróżono mu, że w tej dziedzinie może coś osiągnąć. Ojciec jednak nie chciał, by syn bratał się z muzami. Wolał, by twardo stąpał po ziemi. Chciał, by poszedł w jego ślady i został prawnikiem. Udało się. Petrarca skończył studia prawnicze, by zostać duchownym. Ukoronowaniem jego pisarskiej drogi był 8 kwietnia 1341 roku, gdy otrzymał laur poetycki.GENEZA UTWORÓWJednak Petrarca sam podkreślał, że istotniejsze było to, co wydarzyło się 14 lat wcześniej. To wówczas miał zobaczyć kobietę, której dał poetycką nieśmiertelność. Spod jego pióra wyszedł niewielki, bo kilkudziesięciostronicowy tomik napisany w języku włoskim i zatytułowany „Canzoniere”, znany jako „Sonety do Laury”. Wśród 366 utworów poetyckich zamieszczonych w zbiorze znajduje się 317 sonetów, 29 pieśni, 9 sekstyn, 7 ballad i 4 madrygały.Dzień, który odcisnął piętno na tylko na życiu Petrarki, to 6 kwietnia 1327 – w jednym z sonetów, poświęconych tej wielkiej chwili, dodaje, że był to Wielki Piątek. Kalendarz historyczny wskazuje z kolei na Wielki Poniedziałek. Poeta miał zobaczyć Laurę w jednym z kościołów w Awinionie. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Laura, bo tak kobietę nazywa poeta, bezgranicznie zawładnęła jego sercem. Dziś owa piękność jest uosobieniem poetyckiego natchnienia i symbolem miłości, która idealizuje obiekt westchnień.POSTAĆ LAURYJaka była prawda? Badacze literatury nie mają pewności, co wydarzyło się naprawdę. Przyjęto, że mogło chodzić o Laurę de Noves, która niebawem wyszła za mąż – była żoną szlachcica i matką jedenaściorga dzieci. Zmarła młodo, była jedną z ofiar szalejącej w 1348 roku zarazy. Niektórzy stawiają pytanie o to, czy jednorazowe spotkanie mogło zaowocować takim żarem w sercu. Inni literaturoznawcy idą krok dalej i pytają: czy Laura istniała naprawdę? I stawiają tezę, że jest ona tylko efektem poetyckiej wyobraźni. Jest postacią literacką, która uosabia ludzkie pragnienia, aby dostąpić zaszczytu miłości idealnej. Taka jednak istnieć w niedoskonałym świecie nie może.Cokolwiek jednak nie powiemy, Laura przeszła do historii. Jest adresatką najsłynniejszych sonetów. Stała się symbolem ziemskiej miłości, która może sprawiać, że poczujemy się u boku ukochanej osoby jak w raju. Sytuacja jest o tyle ciekawa, że tytułowa Laura jawi się czytelnikowi jako postać idealna, doskonała, pozbawiona wad, piękna cieleśnie i duchowo. Kobieta jest posiadaczką wszelkich zalet i cnót. Jest niczym anioł. To za nią wchodzimy do świata uczuć. Czujemy się jak na rajskim spacerze. Wszystko jest nieskazitelne. Do tego jeszcze to miejsce spotkania – kościół. W sonetach Laura ukazywana jest jednak na tle otwartej przestrzeni. Próżno tu szukać kościelnych murów, gdzie rzekomo on i Francesco mieli się zobaczyć. Są raczej, łąki, pagórki, lasy. Nad głową kobiety rozpościera się słoneczne niebo. Wiatr bawi się jej włosami. Wszystkie te elementy mają tworzyć klimat niczym niezmąconego szcz�