W Weronie – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja

Kilka słów o autorze
Cyprian Kamil Norwid, a właściwie Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid urodził się 24 września 1821 roku w Laskowie-Głuchach. Był on polskim poetą, a także dramatopisarzem, prozaikiem, malarzem, grafikiem, rzeźbiarzem, eseistą oraz filozofem. Żył na przełomie dwóch epok literackich, to znaczy romantyzmu i pozytywizmu. Jego twórczość zaliczana jest do romantyzmu. Był to artysta wszechstronny, ale niestety niedoceniony przez swoich współczesnych. Większość życia spędził w ubóstwie, pracując dorywczo na swoje utrzymanie. Zmarł 23 maja 1883 roku w przytułku dla polskich emigrantów w Paryżu. Po śmierci artysty jego dzieła stały się zapomniane.
Twórczość autora została odkryta i rozpowszechniona w okresie Młodej Polski przez Zenona Przesmyckiego-Miriama oraz Władysława Stanisława Reymonta.
Ten tekst traktuje o dziele Cypriana Kamila Norwida pod tytułem „W Weronie”. Odnosi się ono do bohaterów dramatu autorstwa Williama Szekspira pod tytułem „Romeo i Julia”. Utwór został napisany około 1847 roku. Jako ciekawostkę można wspomnieć, że początkowo był tytułowany przez artystę jako „Nad grobem Julii Capulleti w Weronie”. Nie jest jednak wiadome, dlaczego zmienił on nazwę swojego dzieła.

Analiza i interpretacja utworu

Wiersz rozpoczynają następujące dwie strofy:
„Nad Ca­pu­le­tich i Mon­te­kich do­mem
Spłu­ka­ne desz­czem, po­ru­szo­ne gro­mem
Łagod­ne oko błę­ki­tu
Pa­trzy na gru­zy nie­przy­ja­znych gro­dów,
Na wy­wró­co­ne bra­my do ogro­dów
I gwiaz­dę zrzu­ca ze szczy­tu.”.
W tej części podmiot liryczny ujawnia się jako obserwator domów, które niegdyś należały do tragicznych kochanków z dramatu Williama Szekspira. Jest więc w tytułowej Weronie – mieście, które stało się symbolem wielkiej, niespełnionej miłości. Niestety nie jest to wycieczka przynosząca nastrój zadumy, a doświadczenie, które wywołuje u podmiotu smutek i żal. Takie emocje wywołane są przez działanie ludzi, którzy doprowadzili do tego, że z domostw Montekich i Capuletich pozostały jedynie ruiny. Byli oni zatem zimni wobec romantycznej historii. Nieszczęście młodych kochanków nie obchodziło ich na tyle, że postanowili skazać ich dobytek na pastwę zniszczeń czasu. Mogli go zachować i przekazywać piękną opowieść, ale zdecydowali się postąpić nieczule. Jedynie niebo poruszone miłosną historią „płacze” nad takim stanem rzeczy i gruzami domów.
Druga i zarazem końcowa część utworu, składająca się z trzeciej i czwartej strofy, brzmi następująco:
„Cy­pry­sy mó­wią, że to dla Ju­lie­ty
I dla Ro­mea łza ta z nad pla­ne­ty
Spa­da i w gro­by prze­cie­ka;
A lu­dzie mó­wią, i mó­wią ucze­nie,
Że to nie łzy są, ale że ka­mie­nie,
I że nikt na nie nie cze­ka.”.
Ten fragment ukazuje czytelnikom naturę jako system uczuciowy. Uosobione cyprysy bowiem wskazują na to, że deszcz to łzy wypuszczone przez przyrodę w drogę za kochankami. Widzimy zatem, że poza podmiotem lirycznym natura również rozpacza nad losem zakochanych. Inni ludzie są natomiast przedstawieni w utworze jako twardo stąpający po ziemi, tacy których nie obchodzi nawet największa tragedia. Jak bowiem można nazwać nieszczęśliwą historię Romea i Julii? Mieszkańcy Werony, a w domyśle także przyjezdni spoglądają logicznym okiem na przedstawioną sytuację i nie prezentują swoim zachowaniem krzty empatii.

Utwór Cypriana Kamila Norwida jest napisany skomplikowanym językiem. Podobnie jak inne dzieła autora jest trudny w odbiorze, bo wymaga od czytelnika intelektualnej pracy. Tutaj opierała się ona na znajomości utworu Williama Szekspira.
Dzieło Cypriana Kamila Norwida jest zbudowane z czterech strof. Każda z nich posiada po trzy wersy.
Dwa pierwsze każdej zwrotki składają się z jedenastu zgłosek, natomiast ostatni ma ich zawsze osiem.
W utworze możemy wymienić takie środki stylistyczne jak:
– metafory: „Łagod­ne oko błę­ki­tu”, „gwiaz­dę zrzu­ca ze szczy­tu”;

– epitety: „nie­przy­ja­znych gro­dów”, „roz­wa­lo­ne bra­my”;

– personifikacja: „Cy­pry­sy mó­wią”;

– przerzutnia: „ łza ta z nad pla­ne­ty
Spa­da i w gro­by prze­cie­ka”.

Sprawdź również:

• Wędrówką życie jest człowieka – Edward Stachura – Analiza i interpretacja
• Nic dwa razy – Wisława Szymborska – Analiza i interpretacja
• Straszno – Stanisław Grochowiak – Analiza i interpretacja
• Miłość (1) – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Analiza i interpretacja
• Pamiętajcie o ogrodach – Jonasz Kofta – Analiza i interpretacja
• List do ludożerców – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Fortepian Szopena – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Ocalony – Tadeusz Różewicz – Analiza i interpretacja
• Moja piosnka (II) – Cyprian Kamil Norwid – Analiza i interpretacja
• Niepewność – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Dodaj komentarz jako pierwszy!