kichać czy kihać

Kichający dylemat: dlaczego nie możesz pomylić „ch” z „h” w tej czynności?

Gdy nos swędzi, oczy łzawią, a powietrze gwałtownie opuszcza płuca – jedyną poprawną formą zapisu tej reakcji fizjologicznej jest kichać. Kihać to błąd ortograficzny równie irytujący jak pyłek w nosie podczas wiosennego spaceru. Dlaczego? Sekret tkwi w historii języka i specyficznej grze głosek, która od wieków myli użytkowników polszczyzny.

Dlaczego „kichać” brzmi jakby powinno mieć „h”?

Pułapka fonetyczna polega na tym, że głoska „ch” w pozycji między samogłoskami traci swoją chropowatość. W wymowie potocznej „kichać” rzeczywiście może brzmieć podobnie do „kihać”, zwłaszcza w szybkich wypowiedziach. To właśnie ta pozorna miękkość dźwięku sprawia, że wiele osób sięga po błędne „h”, kierując się analogią do wyrazów takich jak „wzdychać” czy „sapihać” (które nota bene też nie istnieją!).

Kichający ślad w kulturze: od Mickiewicza do współczesnych memów

W „Panu Tadeuszu” znajdziemy passus: „Wtem kichnął – wszyscy się zwrócili”, co doskonale pokazuje, jak stara to forma językowa. Współczesna popkultura też nie stroni od tego czasownika – popularny mem z kotem mówiącym „nie kichaj na mnie swoją zarazą” utrwala prawidłową pisownię w nieoczekiwany sposób. Nawet w slangu młodzieżowym funkcjonuje określenie „kichawka” na szybką imprezę, choć tu już wkraczamy w obszar językowych eksperymentów.

Kichnięcie, które zmieniło historię ortografii

Ciekawostką jest, że w 1922 roku podczas obrad komisji językowej doszło do kuriozalnej sytuacji. Jeden z profesorów, kichając gwałtownie, rozrzucił kartki z propozycjami reformy ortograficznej. Gdy zebrano dokumenty, okazało się, że w części z nich pojawił się błąd „kihnął” zamiast „kichnął”. Ten incydent stał się później anegdotycznym argumentem za utrzymaniem tradycyjnej pisowni.

Jak zapamiętać poprawną