Motyw miłość-śmierć – Motyw literacki

"; ta sama sytuacja jest u Williama Szekspira w utworze pt. „Antoniusz i Kleopatra”. Po śmierci ukochanego, główna bohaterka targa się na swoje życie. Uczucie zwycięża, ale jest ciężarem dla Kleopatry, która uważa, że bez Marka Antoniusza nie może żyć.
Dzieła Szekspira słyną z przedstawianej w nich tragicznej miłości. Śmierć zwieńcza miłość także u głównych bohaterów w utworze pt. „Romeo i Julia”. Oboje kończą swoje życie samobójstwem, które jest wynikiem tragicznej pomyłki. Pomimo olbrzymiego uczucia, które ich połączyło, kochankowie nie byli w stanie złagodzić waśni pomiędzy swoimi rodami.
W literaturze zaobserwować możemy także motyw samobójczej śmierci jednego z kochanków. Johan Wolfgang Goethe porusza ten motyw w „Cierpieniach młodego Wertera”. Główny bohater tego dzieła nie jest w stanie znieść życia bez ukochanej Lotty. Popełnia więc samobójstwo, uciekając w ten sposób od niespełnionej miłości. Wie, że nie da rady walczyć o ukochaną, bo ona ma innego towarzysza życia.
Miłość po śmierci? A i owszem. W literaturze zdarzają się także sytuacje, w których bohater zakochuje się w zwłokach. Tak stało się w utworze Juliusza Słowackiego pt. „Balladyna”, kiedy to Filon odnalazł idealną, przecudną kobietę, którą była nieżyjąca już Alina. Tak bardzo wzruszył go jej ideał, że uzmysłowił sobie, iż takiej kobiety szukał całe życie. Pomimo że miłość to wspaniałe uczucie, to w tym przypadku była pełna goryczy i rozczarowania. Filon rozpaczał, że nie może doczekać się spełnienia tej miłości.
Ostatnim utworem, o którym chciałabym wspomnieć, jest powieść „Samotność w sieci” Janusza Leona Wiśniewskiego. Jest to dzieło współczesne, które traktuje o uczuciu na odległość. Niespełniona miłość, której wiele czynników stoi na przeszkodzie, jest ratunkiem dla głównej bohaterki. Możliwość porozumiewania się mailowego wyciąga ją z depresji i, być może, ratuje ją przed śmiercią. Problematyka poruszona w tym utworze idealnie odzwierciedla tempo i sposób życia w dzisiejszych czasach.
Każda epoka literacka, każda twórczość pisarzy żyjących w różnych czasach oddaje sens ludzkiego istnienia. Żyjemy po to, by kochać. Umieramy, bo tak nam jest pisane. Literatura traktuje miłość jako trudne, aczkolwiek bardzo potrzebne uczucie. Miłość z kolei, raz jest błogosławieństwem ratującym nas od śmierci, innym razem jest przekleństwem doprowadzającym nas do niej.
Mam nadzieję, że udało mi się udowodnić, że bez względu na czasy, w których żyli pisarze, każdy z nich podejmował się tematu miłości i śmierci jako symbiozy dwóch stanów.