Dzieci – Z. Nałkowska – Medaliony – Dorośli i dzieci w Oświęcimiu

"; ntu, aż dorośli do takiego wieku, że nie budziliby podejrzeń wśród władz i pozostałych więźniów obozu.Dzieci były wyniszczone psychicznie. Pewnego razu przekonał się o tym doktor Epstein. Gdy spacerował jedną z ulic obozu, zauważył dwójkę dzieci, które bawiły się w piasku. Przesuwały one patyczki. Z ciekawości zapytał je, co robią. Odpowiedź była druzgocąca. Oznajmiły, że bawią się w palenie Żydów. Dzieci wzorowały się na tym, co widziały w obozie.Bohaterem był również doktor Grabczyński, pochodzący z Krakowa, który objął blok nr 22. Przekształcił on o okrutne miejsce w szpital. Ratował tam wiele osób, dorosłych i dzieci. Bronił ich przed okrutną śmiercią. Wykazał się prawdziwym człowieczeństwem. Sam narażał się na niebezpieczeństwo, ale nie powstrzymywało go to.Dzieci, które trafiały do obozów, nie były gotowe na śmierć. Wiedziały, że mogą zostać zupełnie same na świecie, ponieważ nie miały pojęcia, co spotka ich rodziców i czy kiedykolwiek jeszcze będą miały szansę ich ujrzeć. Chciały jednak żyć, bo nie była jeszcze pora, żeby umierały. Miały przed sobą całe życie. Chciały móc popełniać młodzieńcze błędy, bawić się zabawkami, zakochać się, a potem po prostu się starzeć. Wyznacznikiem tego, czy przeżyją, miał być jednak metalowy pręt. To okrutne, co je spotykało. To straszne, że wiedziały, co ten pręt oznacza i że przechodząc pod nim, poznawały swój los. Te małe istoty zasłużyły na zupełnie inny los. Powinny spędzać czas z rodzicami, bawić się i chodzić do szkoły.