Narrator – Z. Nałkowska – Medaliony

Narrator w zbiorze opowiadań pod tytułem „Medaliony” autorstwa Zofii Nałkowskiej.
Narrator w każdym opowiadaniu opisuje relację minionych czasów z perspektywy innej osoby. Rozmawia z wieloma ludźmi i poznaje ich historie. Niektórzy widzieli coś na własne oczy, inni doświadczyli tego na własnej skórze. Narrator nikogo nie ocenia, ale jest za to świetnym słuchaczem. Stara się pisać słowami tych osób, a często wplątuje ich wypowiedzi w tekst. Osoby, które rozmawiały z narratorem, mówiły o swoich przeżyciach, ponieważ chciały, żeby inni dowiedzieli się o tym, co się działo. Inni zaś do końca nie wiedzieli, że czynili zło, chociaż byli tymi czarnymi charakterami. Na przykład młody Gdańszczanin, który mydło z ludzkiego tłuszczu nazywał „czymś z niczego”. Nie dostrzegał, że to, co robił, było okrutne i nic nie usprawiedliwia jego zachowania. Z kolei inna więźniarka opowiada jakby z perspektywy obserwatora, mimo że sama doświadczyła tego cierpienia. Żałuje tylko krzywdy innych, a o sobie nie mówi prawie wcale.
Autorka, która pełni funkcję narratora, nie dodaje własnych przemyśleń do opowiadań. Pozostawia ten aspekt odbiorcom. Woli zostawić miejsce na przeżycia swoich rozmówców niż na swoje zdanie. Chce, żeby to była relacja osób, które faktycznie znajdowały się w samym środku tych wydarzeń. Jest, jak widać, osobą godną zaufania, skoro tyle osób postanowiło podzielić się z nią tą historią. Nie bali się mówić tego, co powinno zostać powiedziane. Narrator najwidoczniej potrafił rozmawiać z