Do M*** – Adam Mickiewicz – Analiza i interpretacja

Adam Mickiewicz ,,Do M***” – analiza i interpretacja utworu
Kilka słów o autorze utworu
Adam Mickiewicz przyszedł na świat 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu. Poeta pochodził z drobnej rodziny szlacheckiej. W Nowogródku młody Mickiewicz spędził pierwsze lata swojego dzieciństwa. W 1812 roku zmarł jego ojciec, Mikołaj Mickiewicz. W 1815 roku Adam Mickiewicz rozpoczął studia w Wilnie (na Uniwersytecie Wileńskim). W latach 1819- 1823 pracował jako nauczyciel w Kownie. W tym czasie poznał Marylę Wereszczakównę, w której się zakochał. Niestety, rodzina dziewczyny uznała, że młodzieniec nie był godny poślubienia ich córki, ponieważ nie był zamożny. Wkrótce Maryla została żoną hrabiego Puttkamera. W 1848 roku poeta utworzył Legion Polski we Włoszech. Adam Mickiewicz zmarł 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu.
Geneza utworu
Wiersz ,,Do M***” powstał w 1822 lub 1823 roku. Można powiedzieć, że to Maryla, a właściwie niespełniona miłość Maryli i Adama, była natchnieniem do napisania wiersza ,,Do M***”. Utwór ten należy do cyklu „Sonetów odeskich”.
Analiza i interpretacja
Utwór ma budowę stroficzną. Składa się z dziesięciu czterowersowych strof. Występują dokładne rymy krzyżowe, żeńskie, np. razu-rozkazu, rękę-piosenkę, grusza-dusza.Wiersz porusza tematykę nieszczęśliwej, niespełnionej miłości. Tytuł dzieła nie zdradza, do kogo adresowany jest wiersz. Znając biografię Adama Mickiewicza, można jednoznacznie stwierdzić, że adresatką wiersza jest Maryla Wereszczakówna. Być może Mickiewicz celowo nie podał imienia swojej wybranki serca, ponieważ było to dla niego zbyt osobiste.W pierwszej zwrotce podmiot liryczny toczy rozmowę z ukochaną kobietą. Dialog ten jest fikcyjny; osoba mówiąca w wierszu wyobraziła sobie przebieg konwersacji z kobietą, która nie przyjęła jego uczucia. Kobieta kazała mężczyźnie odejść. Przystał on na jej warunki i zadeklarował, że zniknie z jej życia, jednak wie, że nie zapomni o kobiecie ani ona o nim, ponieważ byli ze sobą szczęśliwi.
Uczucie łączące tę dwójkę jest trwałe, silne. Gdy kobieta będzie próbowała wyprzeć z pamięci ukochanego, tym bardziej będzie go pamiętała. Osoba mówiąca przedstawiła to między innymi za pomocą padającego cienia.
W dalszej części utworu podmiot wyznaje, że wspomnienia związane z ukochaną kobietą będą mu towarzyszyły całe życie. Każde miejsce, w którym był podmiot z wybranką swego serca, będzie wiązało się z przywoływaniem w pamięci szczęśliwych chwil. Podmiot sugeruje, że przez wspomnienia zawsze będzie przy ukochanej, mimo że nie może być z nią fizycznie.
Osoba mówiąca w wierszu bardzo dobrze zna kobietę. Uważa, że kobieta, grając na har