Dzień dobry, królu Zygmuncie – Wanda Chotomska – Analiza i interpretacja

Kilka słów o autorce

Wanda Maria Chotomska urodziła się 26 października 1929 roku w Warszawie, zmarła w tym samym mieście 2 sierpnia 2017 roku. Studiowała na Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. Zadebiutowała w 1949 roku na łamach tygodnika „Świat Młodych”. Wanda Chotomska była wybitną polską pisarką, której twórczość była skierowana w stronę dzieci i młodzieży. Znana jest także jako twórczyni cyklu telewizyjnego pod tytułem „Jacek i Agatka”, emitowanego w telewizji w latach 1962-1973. Była również członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1969 roku została laureatką Orderu Uśmiechu. Imieniem Wandy Chotomskiej mianowano wiele szkół i przedszkoli np. w Kiełczowie. Jej twórczość jest powszechnie omawiana w szkołach na lekcjach języka polskiego.

Analiza i interpretacja utworu

Wiersz Wandy Chotomskiej pod tytułem „Dzień dobry, królu Zygmuncie” traktuje o rozmowie dziecka z władcą uwiecznionym na Kolumnie umieszczonej w mieście stołecznym. Utwór dotyczy tematu przeniesienia stolicy z Krakowa do Warszawy. Wydarzenie miało miejsce podczas panowania tytułowego przedstawiciela dynastii Wazów, dlatego rozżaleni uczniowie krakowskiej szkoły wysłali wiadomość właśnie do niego. Przez to władca, po jej przeczytaniu czuje się przybity.
W pierwszych wersach utworu król uwieczniony na Kolumnie, zostaje powitany przez dziecko. Maluch pyta władcę jak się czuje i co u niego słychać. Zupełnie jakby nie była to rzeźba, a żywy człowiek. Właśnie to między innymi wskazuje na wiek rozmówcy. Dziecięca wyobraźnia jest bardzo rozwinięta, toteż ożywienie rzeczy martwej nie stanowi dla malucha żadnej trudności. Prawdopodobnie z nudy rozpoczął konwersację z pomnikiem. Brak odpowiedzi nie jest zrażający dla dziecka.
Zauważa on niebieskie niebo górujące nad Kolumną, a także piękne obłoki, które następnie porównuje do mleczy. Wspomina o tym posągowi. Niestety wciąż jest to jedynie monolog, gdyż król Zygmunt III Waza nie może z wiadomych względów mu odpowiedzieć.
Po krótkim wstępie, w dalszej części utworu rozmowa dotyczy już tylko monarchy. Dziecko skupia się na jego postaci i porusza swoją wyobraźnię. Ożywia dzięki niej