Piosenka – Krzysztof Kamil Baczyński – Analiza i interpretacja

Twórczość Krzysztofa Kamila Baczyńskiego kojarzy się jednoznacznie. To poetyckie udokumentowanie okrucieństwa II wojny światowej oraz próba ocalenia z wojennej zawieruchy tego, co wartościowe. Na tym tle bez wątpienia wyróżnia się wiersz zatytułowany „Piosenka”, w którym wraz z podmiotem lirycznym odbędziemy podróż do krainy marzeń niczym z baśni. To tryskający optymizmem świat egzotycznej arkadii. Wraz z opisem dostajemy pogodne i krzepiące wyznanie, że świat jest piękny.
Warto zaznaczyć, że „Piosenka” Baczyńskiego powstała w 1938 roku, a zatem tuż przed wybuchem II wojny światowej. Młodzi ludzie należący do Pokolenia Kolumbów, czyli urodzeni około 1920 roku, musieli zweryfikować swoje marzenia i plany w obliczu wiszącego w powietrzu militarnego zagrożenia. Czy byli na to gotowi? Przekroczenie progu dorosłości to zwyczajowo nowe oczekiwania od życia: zdobycie wymarzonego wykształcenie, podjęcie pracy zarobkowej, staranie o dom, poszukiwanie prawdziwej miłości, zacieśnianie więzów przyjaźni, zabawa. Inaczej było w przypadku Baczyńskiego i jego rówieśników. Wszystkie aspiracje musiały zostać odłożone na lepsze czasy, o które trzeba było walczyć do ostatniej kropli krwi. Kolumbowie musieli zdefiniować świat na nowo, nauczyć się z dnia na dzień prowadzić batalię o przetrwanie w nowej, niezwykle brutalnej rzeczywistości.
Zanim jednak spełniła się apokalipsa, każdy z młodych ludzi czerpał z życia pełnymi garściami to, co najlepsze. O wyprawie w poszukiwaniu szczęścia i o umiejętności cieszenia się chwilą przeczytamy we wspomnianym liryku. Kim jest osoba mówiąca? Kto jest uczestnikiem wędrówki? Podmiot liryczny wypowiada się w imieniu zbiorowości. Świadczy o tym wprowadzenie czasowników w pierwszej osobie liczby mnogiej („wędrujemy”). Może łączą ich więzy krwi, może przyjaźń, może młodzieńcze zakochanie. Dokąd zmierzają wędrowcy? Tego dokładnie nie wiadomo, ale jedno jest pewne, że obcowanie z egzotyczną przyrodą daje im radość i pozwala z optymizmem, chociaż przez chwilę patrzeć przed siebie. Romantyczny zachwyt nad tym, co nas otacza, jest typowe dla młodzieńczej twórczości Baczyńskiego.
Charakterystyczne dla „Ostatniego z romantyków” jest również nagromadzenie środków stylistycznych. Dlatego obserwowane oczami poety morze staje się „malachitową łąką” i „fontannami perłowymi” (metafory zawierające epitety). Świat wydaje się przyjazny, a jego elementy ożywają, by przywitać gości z �